هر کسی یه عادت هایی داره و یه خواسته هایی یه وقتایی خود آدم متوجه میشه چقدر عجیب شده بعضی از این عادت ها ، یکی شون که جدیدا زیاد به چشم خودم میاد میل به قایم شدن و ناپدید شدن و سکوته !
یه خود سانسوری عمیق ، نمیدونم کی شروع شده ولی خیلی خیلی عمیقه
تو اومدی بهترین رفیقم شدی ، بدون سانسور با هم از هر دری حرف میزنیم بدون ترس از قضاوت شدن و کمکم کردی این چاه رو عمیق تر نکنم .
با حوصله تکه های شکسته رو بهم چسبوندی و احساس هایی رو که مرده بودن زنده کردی ...
حالا فصل بعدی عمر رو با این آرزو شروع میکنم رفاقتمون مستدام ...
پ.ن :
أُریدک دائماً بِقُربی
إن وقع حُزن الأرض على کَتفی أمیلُ إلیک ...
می‌خواهم همیشه کنارم باشی
تا اگر اندوه زمین روی شانه‌هایم افتاد
به سمتِ تو کج شوم ...
